Oğuzhan Alasulu

Tahmin ediyorum. Kurmaca yazılar gelecek önünüze. Sıradan öteye çıkmayacak kadar boş. Ecele gidilecek, somut faaliyetlerde çığır açacak kadar da etkileyici. Fakat ben hepsinden farklı başlamak istiyorum. Neden psikoloji çoğunlukla umursanmaz? Bir sorum var: Ne zaman insan olduğumuz anlaşılacak? Ne zaman yaşadığımız farkedilecek?  Onlar kan gölleri yaratırken kaç insan daha şahit olacak? Durun...Bana aynı şeylerden bahsediyorsunuz.  Aşırı milliyetçi spazmlar içinde kalan düşünceler ne zaman son bulacak? Şu an ben büyümek değil bir olmak, düşman değil dost olmak, ayrı değil komşu olmak istiyorum. Biliyorum her şey muamma lakin düşünceler vurulamaz ve öldürülemez. Ben çocukların hayallerini vurgun etmek istemiyorum ya da bir gencin sevdasını.    Şimdi biraz daha realist bakalım ve günümüzden geleceğe tahmin  yapamayacağımız bir yerden örnek verelim: Suriye ve düşüncesel insan katliamı. Suriye hakkında konuşarak devam etmek isterim yazıma.  Doğmamış çocu...

Hipatya meydana çıkar, gördüğü en kocaman heykelin üzerine tırmanmaya başlar. Bu hadise elbetteki meydandaki hol gibi bir alanda panik içinde yürüyen insanlarda merak uyandırmıştır. Kalabalık bağırır ve çağırır: -"İn lanet olası herif! Canına mı susadın?" -"Düşüncelerini değerli mi zannediyorsun? Bu dünya kimse için ölmeye değmez." Hipatya işittiği duyumlarla kalbi biraz daha nüksedip, ideallerinin evreninde raks ederken heykelin tepesine sonunda çıkar ve heykelin sol omzundan topluma bağırır: İnsanları domine edercesine kurulan baskılarla şekillenen fikirler ve bedenlere karşı hayatı domine edenlere sormak istiyorum: Kaç kere düşüncelerinizi ayaklar altına aldırdınız? Kaç defa insana değer vermeyi düşündünüz? Kaç defa belki de karşınızda bir insan olduğuna inandınız? Bir deliyim ve haykırıyorum: Gördükleriniz ve size yedirilen gerçekçi büyülere aldandınız. Hepiniz çobanın arkasına tutunamayıp kurtlara yem olan kuzularsınız. Şimdi inanın yobazcasına inandığınız...