Oğuzhan Alasulu

   Yine uyandım. Yine bir kasvet yine bir anarşistlik... Yine bir nihilist gibi hiçbir şey yok içimde. Ah ama belki de vardır. Düşünüyorum da şimdi ya sıcacık yatağımdan çıkarsam... Gerçekleri unutma ama yatağının etrafı düşündüğün kadar soğuk da değil. Hadi ama büyük yaşlı bir bunak bana aynı hataya düştüğünü söyledi. Deterministlik mi bu? Nece saçma bir şeydir. Demek gerçekten böyle bir şey de vardı ha. Baksana aynana yine kendinden kaçamadın. Gerçeğe bakacak olursak aynan da bile fenomenin sana güncel gelmiyor. Gerçeğe bakacak olursak kendine inancın bile artık sana gerçekci gelmiyor. Pek bir entellektüel geliyor her şey sana. Haha! Yatağımın dışı... Haha! İnanmam, bak beni şimdi cimcikle. Tekrar, tekrar, tekrar... Korkuyorum ya ben inanmam! Peki onlar nasıl inandı? Işık açılır... Osman: - Ben ne bileyim. Ben ne bileyim. Karanlıktan: - İyi geceler tatlım. İyi geceler.

   Hiçbir şey sadece hiçbir şeyin yokluğunda hiçbir şeydir. Bu yüzden hiçbir şey,hiçbir şeyi hiçbir şeyliğini yapsın diye teşvik eder. Kendisinin istisnalarını bırakır ardına kadar açık kapısından, vesvesesini sonuna kadar hissedebilesin diye. Bu yüzden yeni kuşak Jakobenler ortaya çıkıyor ve yeni Jirondenler kayboluyor. Ya da tam tersi her neyse. İkisi de ne için koştuğunu bilmiyor ve sadece öğretilerini icraate döküyorlar. Haşmetmeabları! Tanrı şahidimdir ki bu sosyetenin getirdiği vesileler hepimize sadece dert ve tasa verecektir. Vesilesindendir ki herkes derin bir yaşam boşluğunda ve sadece kendi öğretilerini yerine getiriyorlar. Sadece benden birkaç nanosaniye geride ve sesleri benden birkaç boyut ötede. Dolayısıyla çok şeyler söyleyesim var haşmetmeabları, çok şeyler yazasım var. - Oh, rahatladın mı? - Çok rahatladım hem de çok.                                       ...